Све то прекрије, ипак, прашина,
и то је тако од давнина:
и златни дворци, и куће од прућа,
и шарене лаже од папира,
и храст столетни покрај реке
у коме птице су гнезда свиле,
и коњи врани у планини,
и усред мора далеке барке,
све је то само одсјај варке
што нaм се трајно понекад чини.
Све то прекрије, ипак, прашина,
и све обгрли страсно тишина:
нечујно тече понорница,
без гласа трепере јабланови,
уморне ћуте казаљке сата,
без струне занеми виолина,
утихне и шкрипа улазних врата.
Само тишине чује се јека
во вјеки вјeков, од памтивека.
Све то прекрије, ипак, прашина,
од земног кала до рајских висина:
и незасите и сите свега,
и скромни јелек и одоре царске,
и раскош душе и срца празна,
и адску тмину и сунца зраке.
Све то обгрли, ипак, тишина,
и све је само одсјај варке.
На крају остане само празнина,
једни исход свега чег има,
и усред ње сићушно биће
ког стигне награда или казна.
Све то прекрије, ипак, прашина,
во вјеки вјеков, од давнина.
Виолета Милићевић
(Из "Трга чуда")